Strzelecki największą popularność zdobył dzięki roli flegmatycznego dr. Tadeusza Koziełły w "Klanie" Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza wielka miłość Strzeleckiego, aktorka Anna Szczepaniak, zginęła w tragicznych okolicznościach Prywatnie był wielkim miłośnikiem i popularyzatorem golfa. Ten sport za jego sprawą znalazł się w "Klanie" Aktor urodził się 4 lutego 1952 r. w Warszawie Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Onetu Bez pretensji do losu Był artystą wszechstronnym – grał w kinie, teatrze i telewizji, ale także reżyserował i pisał. Jak przyznawał, nie miał kłopotu z tym, że po tylu latach pracy w serialu w świadomości większości widzów istnieje głównie jako flegmatyczny i zdziwaczały, ale też bardzo poczciwy lekarz ginekolog z "Klanu", często powtarzający zwroty "w rzeczy samej" oraz "imaginuj sobie". Małgorzata Braunek. Najpiękniejszy polski uśmiech – Ludzie nie wiedzą, że zrobiłem ponad 50 przedstawień teatralnych, że uczę w szkole teatralnej i piszę – mówił kilkanaście lat temu w rozmowie z "Tele Tygodniem". – To nie pretensja do losu, tylko fakt, z którym nie ma co dyskutować. Artur Żmijewski, Adam Fidusiewicz, Karolina Sawka, Krzysztof Kowalewski i Andrzej Strzelecki na planie "W pustyni i w puszczy" Inność potrzebna serialowi Do serialu trafił dzięki producentowi Pawłowi Karpińskiemu, którego znał z czasów licealnych. Strzelecki zgodził się przyjąć propozycję wcielenia się w postać doktora Koziełły pod warunkiem, że ta postać będzie miała dość nietypowe hobby. W ten sposób prywatna pasja aktora, czyli golf, przeszła na granego przez niego bohatera. – To było w czasach, kiedy "Klan" był u szczytu popularności, w trzecim roku emisji – wspominał swoje początki w serialu w wywiadzie z "Nowościami". – Po otrzymaniu propozycji pomyślałem, że mogę wypełnić misję i sprawić, że golf trafi pod strzechy, a widzowie poznają lepiej tę dyscyplinę. Zawsze zajmowałem się propagowaniem tego sportu i nadal to robię. To była więc okazja i z niej skorzystałem. Początkowo moja rola była niewielka, ale rozrosła się, bo okazało się, że ludzie akceptują tę postać. To trochę odmienny bohater, a ta inność potrzebna jest serialowi. Znani-nieznani mistrzowie drugiego planu. Czy znasz nazwiska aktorów z polskich seriali? [QUIZ] Bez poczucia niedosytu Andrzej Tadeusz Strzelecki przyszedł na świat 4 lutego 1952 r. w Warszawie w rodzinie dziennikarzy, dziennikarstwem parał się też jako nastolatek. – Zacząłem pisać jako 17-letni chłopak – wspominał w rozmowie z "Nowościami". – Pracowałem w "Świecie Młodych" i "Sztandarze Młodych". To, że zajmę się dziennikarstwem, było dla mnie oczywiste i naturalne. Potem zdarzyła się szkoła teatralna i poszedłem tą drogą. Ale pisania nie porzuciłem, zacząłem pisać dla teatru, dla kabaretu. Nie mam więc uczucia niedosytu, chociaż wybrałem inny zawód. W 1974 r. Strzelecki ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (dzisiejszej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza, której był rektorem w latach 2008-2016), a sześć lat później także Wydział Reżyserski. Jeszcze w latach 70. rozpoczął działalność pedagogiczną, w 2004 r. otrzymał tytuł profesora sztuk teatralnych. W 2002 r. odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2011 r. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Foto: Edmund Radoch / PAP Andrzej Strzelecki w 1981 r. Sztuka niejedno ma imię Po studiach związał się z Teatrem Rozmaitości (1974–1981), a następnie przez dekadę kierował Teatrem Rampa, którego był także współzałożycielem i aktorem (1987–1997), był też twórcą i współzałożycielem kabaretu "Kur" (1974). Wystawiał i w innych teatrach – na przykład słynny spektakl "Złe zachowanie" (1984) w Teatrze Ateneum. Wystąpił też w kilkunastu spektaklach Teatru Telewizji. Dużą popularnością cieszyły się prowadzone przez Strzeleckiego programy telewizyjne, zazwyczaj w pełni autorskie – "Parada blagierów", "Opowiadania w dur i w moll", "Felieton Ilustrowany", "Uśmiech słońca", "Uśmiech twarzy", "Uśmiech deszczu", "Milena" i "Chopin w Ameryce". Reżyserował i prowadził koncerty festiwalowe i gale, Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, festiwali w Opolu i w Sopocie, Camerimage w Toruniu, Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni czy Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach. Był członkiem Związku Artystów Scen Polski i Związku Polskich Autorów i Kompozytorów. Odważne sceny ukrywała przed mężem. Co stało się z Łucją Kowolik? Kilka starych filmów Na wielkim ekranie zadebiutował już w 1967 r. w wojennym filmie Jana Rybkowskiego "Kiedy miłość była zbrodnią" jako chłopak z Hitlerjugend, ale pierwszą rolę z prawdziwego zdarzenia, chociaż niewielką, konferansjera pokazu mody męskiej, zagrał w 1976 r. w "Przepraszam, czy tu biją?" Marka Piwowskiego. Strzelecki grał też w "Ostatnim biegu", "Kuchni polskiej", "Przeprowadzkach", "W pustyni i w puszczy", "Rozmowach nocą" i "Niani", ale z reguły rzadko pojawiał się na wielkim ekranie – ostatni raz w 2011 r, w historycznym filmie Jerzego Hoffmana "1920. Bitwa warszawska" w roli Wincentego Witosa. Jak tłumaczył, jest pochłonięty pracą rektora w Akademii Teatralnej, a poza nią starcza mu czasu jedynie na telewizyjny "Klan". Każdy ma swój okres Andrzej Strzelecki nie ukrywał jednak, że trochę brakuje mu dobrych i poważnych filmowych propozycji. – Niekiedy wydaje mi się, że komuś do czegoś mógłbym się jeszcze przydać, zachowując nawet, być może, znamiona artystycznej skuteczności. Skoro jednak inni nie podzielają tego poglądu, to mogę sobie tylko spekulować (...) być może jest tak, jak mawiał Stanisław Zieliński: każdy czas ma swój okres. Może po prostu minął już mój termin przydatności do spożycia, choć jak przyglądam się mojej metce, to wcale z niej to nie wynika... Aktorstwo lubił nazywać "uprawianiem sztuki towarzyskiej" – innymi słowy, dla Andrzeja Strzeleckiego znaczenie miało nie tylko co, ale i z kim. – Dla mnie jest ważne, z kim pracuję i jaka atmosfera towarzyszy tej pracy. Towarzyskość między artystami to istotna kategoria, której efekty widać potem na scenie. Foto: Fidusiewicz / AKPA Andrzej Strzelecki w 2001 r. Perypetie bardziej uczuciowe Strzelecki napisał dwie książki: "Człowiek w jednej rękawiczce" i "Człowiek z parawanem". Pierwsza opowiadała głównie o golfowej pasji, którą zaraził się w 1992 r. (był członkiem zarządu Polskiego Związku Golfa), a druga – o aktorskim i reżyserskim zawodzie. Mało pisał o sprawach uczuciowych, intymnych. Może dlatego też o swoim życiu prywatnym właściwie nie opowiadał, miał w sobie sporo taktu, był też człowiekiem absolutnie antygwiazdorskim – a miałby o czym opowiadać ze względu na barwne i bolesne doświadczenia z młodości. Nie zawsze był szczęśliwy, chociaż w ostatnich dekadach już tak. Drugą żoną Strzeleckiego była do samego końca Joanna Pałucka, koleżanka z Teatru Rampa. Oboje wychowali dziś już 19-letniego syna Antoniego. Aktor miał też córkę Joannę, urodzoną w 1979 r. z pierwszego małżeństwa ze scenografką Ewą Czarniecką. A wcześniej... Życie jej nie oszczędzało. "Ludzie nie lubią, jak się okazuje smutek" Miłość, czyli tragedia Pierwszą wielką miłości artysty była aktorka Anna Szczepaniak – poznali się w szkole aktorskiej. Oboje związali się na zasadzie przeciwieństw – on był typem spokojnym, mało energicznym, ona odwrotnie – ekscentryczna, przebojowa. Do ślubu jednak nie doszło, gdyż ukochana Strzeleckiego wdała się w romans ze starszym od siebie o 15 lat Andrzejem Antkowiakiem. Razem pracowali na etacie w Teatrze Polskim. Kiedy aktor, znany głównie z roli amantów, nagle zrezygnował z pracy i wyjechał do Olsztyna, Szczepaniak również złożyła wymówienie i podążyła za nim. Strzelecki, mając złamane serce, mógł się temu tylko przyglądać. Niestety, Antkowiak nagle zmarł z powodu tętniaka mózgu. Kilka tygodni po jego śmierci 28-letnia Anna Szczepaniak popełniła samobójstwo, wyskakując z okna kamienicy w Warszawie. Strzelecki nigdy nie komentował tamtych wydarzeń, zasłaniając się dobrem rodziny swojej byłej narzeczonej. Foto: Prończyk / AKPA Joanna Pałucka i Andrzej Strzelecki (2002 r.) Inni są ważniejsi Nie lubił mówić zbyt wiele o sobie. – Do głowy mi nie przychodzi, żeby kreować własny wizerunek – mówił w 2016 r. w rozmowie z "Angorą", pytany o powód napisania swojej drugiej książki, "Człowieka z parawanem". – Książka jest zresztą o mnie niejako w tranzycie, przy okazji, bo o wiele ważniejsi są inni jej bohaterowie. Ludzie, z którymi dobry los mnie zetknął, osoby wybitne, które cenię i podziwiam. Uchodził za człowieka niezwykle spokojnego, którego trudno wyprowadzić z równowagi. Nie udało się to nawet młodej dziennikarce, która podeszła do niego tuż po spektaklu i zapytała, co o dopiero obejrzanej sztuce myśli. – Staliśmy dokładnie na tle plakatu tej sztuki, z którego czarno na białym wynikało, że jestem jej reżyserem. Ale to akurat uszło uwadze dziewczynki – mówił. Lista ludzi, którzy naprawdę działali mu na nerwy, była jak mówił – wąska i elitarna. – Jeśli cokolwiek może objawić się u mnie czymś, co można nazwać nerwami, to tylko skrajna bezradność wobec bezczelności, hucpy, chamstwa, głupoty i agresji razem wziętych. Ostatnio najczęściej zdarza się to w okolicach polityki – przyznawał. Tego tematu jednak nie lubił w wywiadach drążyć, pomimo że jego poglądy były wiadome – był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015 r. Leszek Teleszyński. Gwiazdor PRL, który wywołał skandal. Jak dziś wygląda? Ważny fragment młodości W 2002 r. jako reżyser wystawił w Opolu musical "Kwiaty we włosach", oparty na piosenkach Czerwonych Gitar – punktem wyjścia było pogodzenie tych utworów z laureatami telewizyjnej "Drogi do gwiazd". Jak wspominał w rozmowie z "Nową Trybuną Opolską", wychował się na piosenkach Seweryna Krajewskiego i stanowiły one fragment jego młodości. – Dzisiaj z przyjemnością konstatuję fakt, że te przeboje, które znam z mojej prehistorii, brzmią świeżo (…) To, że w naszym musicalu śpiewają je młodzi ludzie, sprawia – mam nadzieję – że następuje taka transmisja ponadczasowa, że one łączą pokolenia. I obserwuję, że na "Kwiaty we włosach" przychodzą młodzi ludzie, w moim wieku i trochę młodsi i wszyscy odnajdują tam coś dla siebie. Jedni odbywają sentymentalną podróż, drudzy dokonują odkrycia, że kiedyś były takie fajne kawałki. Cieszę się, że to się udało. Foto: AKPA Andrzej Strzelecki w 2001 r. Ciągłość, czyli proces Andrzej Strzelecki zachowywał nie tylko skromność, ale i dystans do swoich osiągnięć. Jako absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie podkreślał, że miał przyjemność uczyć się od Erwina Axera czy Aleksandra Bardiniego, a jako członek słynnego STS-u współpracować z Andrzejem Jareckim czy Jerzym Dobrowolskim. – Dużo tym ludziom zawdzięczam – podkreślał w wywiadzie z "Kurierem Szczecińskim". – Tę wiedzę, którą mi dali, wykorzystuję jako wykładowca Akademii Teatralnej już od 25 lat. To ja teraz uczę młode pokolenia. Ta ciągłość ma ogromne znaczenie. Kultura, teatr czy sztuka w ogóle nie zaczynają się przecież od jednego, czy drugiego nazwiska. To jest ciągłość, proces, przekazywanie wiedzy i doświadczeń poprzednich pokoleń. Na planie traktował ją oschle, ale do czasu. Niezwykła historia miłości Lucyny Winnickiej i Jerzego Kawalerowicza Rola nie doskwiera W doktora Kozięłłę, przyjaciela Pawła Lubicza (Tomasz Stockinger) i męża Anny Surmacz (Joanna Ziółkowska), Strzelecki wcielał się przez 21 lat i jak na samym początku przewidywał, postać ta przylgnęła do niego na dobre. – Popularność to jeden z kosztów uprawiania zawodu aktora – mówił w rozmowie z "Tele Tygodniem". – Ale ta rola w ogóle mi nie doskwiera, a z Joasią Ziółkowską pracuje mi się świetnie. Moje "wielbicielki", zazwyczaj panie w słusznym wieku, współczują mi takiej żony. Mówią: "Pan to jest złoty człowiek, że z nią wytrzymuje". Nawet policja, jak mnie zatrzymuje, mówi: "Ta pańska żona, to naprawdę – szkoda gadać". Mówię, że to nie moja żona, na co słyszę: "Niech pan się nie krępuje, moja jest taka sama". Foto: Gałązka / AKPA Antoni i Andrzej Strzeleccy (2016 r.) Dziwaczny ten typ Pytany, czy ma z tym bohaterem coś prywatnie wspólnego, Strzelecki wskazywał na zaangażowanie w sprawy rodzinne. – Dla mnie również najważniejsza jest rodzina, Koziełło to dziwaczny typ, ale zarazem bardzo prawdziwy, z serii tych, jakich spotykamy na co dzień. Tacy ludzie są wśród nas. Po prostu staram się maksymalnie obronić racje tego jegomościa. I tyle. A to, że ludzie bywają też śmieszni w swoich małościach, przywarach, wychodzi po drodze. W serialu czy w filmie sztuką jest, żeby zaistnieć, pokazać jakąś prawdę o ludziach, a nie, żeby się powygłupiać. Foto: Kurkowska / AKPA Andrzej Strzelecki i Joanna Żółkowska na planie "Klanu" (2008) Andrzej Strzelecki do końca nie tracił nadziei Do końca nie tracił nadziei, że uda mu się wyzdrowieć – w dramatycznym oświadczeniu za pośrednictwem mediów społecznościowych, a także Fundacji Rak’n’Roll, której był, podopiecznym, zwracał się do swoich fanów z prośbą o pomoc: "Zawsze miałem w życiu szczęście. Nie opuściło mnie ono i w tej dramatycznej sytuacji. 6 maja w USA dopuszczono lek Capmatinib na to schorzenie. Jest on dla mnie szansą na uratowanie życia, ale koszt kuracji przekracza moje możliwości finansowe (37 tys. dol. miesięcznie). W tym momencie zbieram środki na 10 podań leku – istnieje możliwość, że będę potrzebował ich więcej, konsultacje medyczne, dojazdy, sprzęt specjalistyczny, leki, dlatego zwracam się z prośbą o pomoc. Być może szczęście nie opuści mnie i tym razem”. Niestety, chociaż zbiórka spotkała się z wielkim odzewem – szybko udało się zebrać blisko połowę potrzebnej kwoty, a do pomocy włączyli się przyjaciele i koledzy aktora ze sceny, przygotowując koncert charytatywny w Studio Buffo – Andrzej Strzelecki zmarł. Foto: Paweł Wrzecion / MW Media Andrzej Strzelecki Szczęście w nieszczęściu Wspomniany koncert charytatywny dla Andrzeja Strzeleckiego w Studio Buffo wyreżyserował i poprowadził Janusz Józefowicz, wzięli udział Maryla Rodowicz, Kayah, Magda Umer, Barbara Kurdej-Szatan, Katarzyna Łaska, Michał Bajor, Piotr Machalica, Wiktor Zborowski, Krzysztof Tyniec, Dariusz Odija, Elżbieta Zającówna, Mariusz Czajka i Natasza Urbańska, a także "Tercet, czyli kwartet" i "Kwartet Rampa". – Czy to nie jest szczęście? – pytał aktor wyraźnie poruszony wsparciem w swoim ostatnim wywiadzie dla "Bądźmy Razem. TVP". – Mam nadzieję, że i tym razem mnie nie opuści. Dodał, że w aktorstwie najfajniejsze jest to, że człowiek może przez chwilę żyć innym życiem, jest to jednak wybór świadomy. – Ja jestem w sytuacji w tej chwili takiej, gdzie przestaję być sobą i nie mam na to wpływu. Ten czynnik zewnętrzny to choroba, która mnie dorwała – przyznał. Andrzej Strzelecki zmarł 17 lipca 2020 r. w wieku 68 lat. Kilka godzin przed jego śmiercią na YouTubie pojawiła się piosenka Karoliny Piwosz "Zapalniczka" z napisanymi przez artystę słowami: